یاد ایام..

ماه تی تی ، ماه شبهای من ، سلام...

امشب بیخوابی زده به سرم طلا بانوی من...

 تنها راهی که به ذهنم رسید این بود که بیام وبلاگت و  یه کم باهات حرف بزنم

عزیز دردونم از اول تولدت عکسات رو نگاه کردم باورم نمیشه که دوساله شدی مثل چشم بر هم زدن گذشت .

ببینن چقد کوچولو بودی دخترم .

الان واسه خودت خانمی شدی ماشاله توی جونت

الهی که دخترم همیبشه دلت شاد باشه و همیشه آرامش داشته باشی ...

دوستت دارم به اندازه تمام لحظه های عمرم که گذشت..

 گاهی فکر میکنم که اگه همین الان عمرم تموم بشه و خدا بپرسه از این سی سال عمرت چی داری فقط میگم "دخترم آیرا.."

تو همه ی بود و نبود من هستی .

میدونی آیرا قبلا واسم مهم نبود کی بمیرم ولی الان همیشه دعا میکنم خدا عمرم رو طولانی کنه تا وقتی که تو بزرگ بشی و دستت رو بزارم توی دست یه کسی که عاشقت باشه. که خیالم راحت باشه اگه من نباشم تو کسی رو داری و توی این دنیای برهوت تنها نیستی  ...

امشب دلم واسه دوستای مدرسم تنگ شده..

واسه افسانه واسه طاووس .

طاووس که از ما بزرگتر بود و رییس ما بود ،من و افسانه نوچه اش بودیم .زنگای تفریح مارو مجبور میکرد کتابامون رو کنار هم بچینیم توی حیاط تا مثل فرش بشه و اون بشینه روش..

یادش بخیر بزرگترین غم زندگیم این بودکه صبح مدرسم دیر بشه و بعد از آقا معلم برم مدرسه...

وقتی 7 ساله بودم  از مه خیلی میترسیدم میدونی چرا دخترم ؟چون یکی از بچه های کلاس بالایی یه شعر ترکی میخوند که معنیش این بود

مه اومده نمک ببره دختر 7 ساله ببره..

(دومان گلمیش دوز آپارا      7ساله قزه آپارا)

جالب اینه که من وقتی 8 ساله شدم  و مه همه جا رو میگرفت بازم اون دوستم همون شعر رو میخوند با این تفاوت که (دومان گلمیش دوز آپارا      8 ساله قزه آپارا)!!!!!!

و منم انقد کوچولو بودم که باور میکردم  و خیلی مواظب بودم که یه وقت تنها نشم  مه بیاد منو ببره!

یادش بخیر....